பத்மா தன்னோட பதிவுல அவங்க என்ன என்ன மாதிரி உதவிகள் சமூகத்துக்காக பண்றாங்கன்னு எழுதியிருந்தாங்க. அது நிச்சயமா அவங்களை விளம்பரப் படுத்திக்கறதுக்காக இல்லை. ஏதாவது பண்ணனும்னு நினைக்கிற ஒரு சிலருக்கு ஒரு தூண்டுதலா அமையலாமேன்ற ஒரு சின்ன ஆசையில தான்.
அந்த வகையில இந்த பதிவு. என்னோட நண்பன் ஒருத்தன் தன்னோட ஒரு அனுபவத்தைப் பத்தி மெயில் அனுப்பியிருந்தான். அந்த மெயில் சில வரிகளேன்னாலும் தன்னோட உணர்ச்சிகளை கொட்டி எழுதப்பட்டது. இதை எப்டி சொல்றேன்னா, இந்த வேலையை ஆரம்பிக்கும்போது/பண்ணிக்கிட்டு இருக்கும் போது ஒரு பார்வையாளனா(உதவி பண்ணலைன்னாலும் உபத்திரவம் பண்ணாம) கதை கேட்டுக்கிட்டு இருந்திருக்கேன். இதோட ஆரம்பம் ரொம்ப சுவராஸ்யமானது. நடந்து சுமாரா ரெண்டரை வருசம் ஆகிருச்சி. அந்த கிறிஸ்துமஸ்க்கு வீட்டுக்கு போயிட்டு நிறைய திங்கிறதுக்கு கொண்டு வந்திருந்தான். புது வருசம் முடிஞ்ச மறுநாள் சாயங்காலம் ஒரு நாலு பேரு(அவன்-அபிலாஷ், பாலாஜி-பாரி, குருவெங்கட், ஙன்னு முனியாண்டி) ஒக்காந்து ஊர்க் கதை பேசிக்கிட்டு இருந்தோம். வீட்டுக்கு போயிருந்தப்ப அவன், பக்கத்தில இருக்கற ஒரு மனநலம் குன்றியோருக்கான ஒரு விடுதிக்கு போய் தன்னோட கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாடிருந்திருக்கான். அங்க அந்த குழந்தைகள் இவனை எதிர் கொண்ட விதத்தையும், அவங்க மத்தவங்களோட அரவணைப்புக்கு ஏங்குறதையும் சொல்லிட்டிருந்தான். இந்த கதையெல்லாம் சொல்லி முடிச்சிட்டு ஒரு கேள்வி கேட்டான். "நாம இந்த சமூகத்திட்டருந்து நிறைய எடுத்துக்கறோம்/எடுத்துக்கிட்டிருக்கோம், திருப்பி அந்த சமூகத்துக்கு என்ன பண்ணியிருக்கோம்". ஒரே ஒரு கேள்விதான், ரொம்ப சாதரணமான கேள்வி, நக்கலா ஒதுக்கிட்டு போகலாம்.
ஆனா அடுத்த எதிர் கேள்வி இந்த மாதிரி நக்கலாவோ இல்லை கேலி பண்ற மாதிரியோ இல்லை. ஏன்னா இருந்த மக்கள் எல்லாம் உணர்ச்சி குவியல்களோட உருவங்கள். எல்லாரும் கேக்குற மாதிரியே "சரி நாம என்ன பண்ணலாம்?". சாதாரணமா எல்லாரும் இதோட நிப்பாட்டிக்குவாங்க. ஆனா மக்க ஏதாவது பண்ணனும்ற ஒரு முடிவோட இருந்தாங்க. ஒவ்வொருத்தரும் மண்டைய ஒடைச்சி தெரிஞ்ச எல்லா வழியையும் எடுத்து கொட்டுனாங்க. ஒருவழியா பக்கத்தில இருக்கற எதாவது குழந்தைகளுக்கான அல்லது முதியோர்களுக்கான ஒரு விடுதிக்குப் போறது. இந்த மாதிரி சில இடங்களுக்கு போயிட்டு அதுக்கப்புறம் எதாவது முடிவு பண்ணலாம்னு முடிவு பண்ணுனாங்க. மறுபடியும் ஒரு கேள்வி வந்துச்சி. சரி எப்ப ஆரம்பிக்கலாம். முனியாண்டி கிட்ட இருந்து ஸ்டேண்டர்டான பதில் வந்துச்சி. அடுத்த வாரம் ஆரம்பிக்கலாம். சுத்தி இருந்தவங்கள்லாம் சுட்டெரிக்கறமாதிரி ஒரு பார்வையை விட்டுட்டு நாளைக்கி ஆரம்பிக்கறோம், அதுக்கு வழியை சொல்லுன்னு எதோ நான் செய்யாத தப்ப செஞ்சிட்ட மாதிரி பாத்தாங்க. நாங்க பேசிக்கிட்டு இருந்தது ஒரு சனிக்கிழமை. சாயங்காலம் ஆரம்பிச்ச இந்த பேச்சு ஒரு முடிவுக்கு வரும்போது மணி நைட்டு 8.00. யாருக்கும் எந்த எடமும் தெரியாது. அப்புறம் டெலிபோன் டைரக்டரிய எடுத்து வைச்சிக்கிட்டு ஆளாளுக்கு கிடைச்ச நம்பருக்கெல்லாம் போனைப் போட்டாங்க. அங்க சுத்தி இங்க சுத்தி India Literacy Project பெங்களூர் இன்சார்ஜ் சிந்து நாயக்கை(ஒரு அற்புதமான மனுஷி) பிடிச்சாங்க. அவங்க Parasparaன்ற ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தைப் பத்தி சொல்லி அங்க எங்களை போகச் சொன்னாங்க. சரின்னு அவங்க கிட்ட Paraspara நம்பரை வாங்கி அதோட இன்சார்ஜைப் பிடிச்சாங்க. அவர் ILP (இது ஒரு funding agency மாதிரி) ரெக்கமண்டேஷன் அப்டின்றதால மறு நாளே எங்களை வரச் சொன்னாரு. அவங்க நிறைய விதயங்கள்ல கிளை பரப்பிருந்தாலும் எங்களை தெருவோர பெண் குழந்தைகளுக்காக நடத்துற ஒரு ஹாஸ்டலை பாக்க சொன்னாங்க. (இது பெங்களூருக்கு பக்கத்துல அவ்வளவா பஸ் வசதி இல்லாத ஒரு கிராமத்துல(Silvepura) இருக்கு).சொன்னது மட்டுமில்லாம அவங்களோட ஆட்டோவையும் ரெடி பண்ணி மறுநாள் அனுப்பறதா சொன்னாங்க.
நீயும் நாளைக்கு வர்றேன்னு ஒரு பார்வையே வீசிட்டு எல்லாம் சாப்ட போனாங்க. மறுநாளு ஞாபகமா எழுப்பி வேற விட்டாங்க. எந்திருச்சி போய் Nilgris ல நிறைய சாக்லேட் வாங்கிட்டு அவங்க அனுப்புன ஆட்டோல ஏறி ஒரு 15 கிமீ போனோம். எங்க எங்கயோ போன பயணங்களை விட இது ஒரு வித்தியாசமான அனுபவமா இருந்தது. அதைப் பத்தி தான் நண்பன் ILP அமெரிக்கா சேப்டருக்கு மெயில் அனுப்பியிருக்கான். அந்த மெயில் இங்க.
Dear Madam/Sir,
My name is Abhilash Vincent. I am a graduate student at Uni. of Cent. Florida. I am doing my PhD degree in Material Science and Engineering. I did my Masters at IISc. Bangalore. When I was in IISc, we happened to visit Paraspara, one of your rehabitaion centers. It was an amazing experience. My self and few of my friends went there and spend the whole day with the kids. The kids were very happy and they were enjoying our company. We realized that more than there physical needs they are looking for love an care, which they were missing a lot. They called us "Anna", and they asked us to lift them up, then sing with them, dance with them, play with them etc.... This made us to visit them most of the weekends. Later we could form a group of volunteers from IISc, who started going there. Since we were not getting enough money as scholarship to support them through donations, we decide to give them the mental support, care, education, motivation and some times small financial help too. We took them to the Visweswara museum bangalore. That was a great experience. We could see blinking eyes. Each of them were like Alice in wonderland. There were many different personalities. There was one kid always carrying her Maths note book. She was very good in Maths and she used to ask for Math problems. If she were brought up in a good environment I am sure she can become one of the geneous brains in our society. Many times Paraspara was a place we want to go and forget about or busy life and realize what we were and what we are supposed to do.
I am realy grateful to ILP and its founders who are doing a great job of bringing lights in life of thousands of kids who happened to be born unlucky in the darkest part of India
Regards,
Abhilash
அதுக்கு ILP ல இருந்து வந்த பதில்
Dear Abhilash,
It is wonderful to hear your experience and thank you so much for sharing with us. It is such experiences that make each of us at ILP realize humbly how much we had in terms of opportunity and choices. We strive to make it possible to have the same opportunities available to children from the deprived section - why should they not have the same things we did is a question we ask of ourselves often.
Many of us visit projects when we go back to our home town or villages, and come back very enriched by the experience.
Many of us are inspired to start chapters or form small groups to raise funds. We have recently initiated a scholarship program and are taking it to the next level - the main purpose is to ensure retention of the children in school and provide the children who are meritorious and have the interest and curiosity - like the girl you mention with her Maths book - an opportunity to pursue their dreams.
Thank you once again for sharing. And if I may request you, please can we use this or if you want to write more to publish in our newsletters - I'm sure many supporters will be inspired and will enjoy reading about your experience. I'm copying Nand Krishnan who coordinates Marketing programs and Newsletters on this.
Do visit any of our chapters if you happen to visit the area - DC, Pittsburgh (new one coming up at CMU), New York (new/starting at Univ of Columbia), Wesleyan Univ, Ohio, Portland, San Francisco Bay Area or Los Angeles (new). Hearing your experiences will further motivate and inspire our volunteers.
Cheers
Padmini Ranganathan
Convenor/President, India Literacy Project, USA
5 comments:
Dear Muniyandi,
I sent one more mail to ILP. I will forward it to you. You may find interesting to read it.
Regards,
Abhilash
Dear Padmini Madam,
Thank you so much for your inspiring mail. I just forwarded your mail to a group of members who used to visit Paraspara. I am sure this mail will definitely inspire most of them.
Let me share little more of my experience. You might be wondering how we started this group. One day myself and three of my close friends were sitting in a tea board (in IISc. campus) discussing where we are and what we are supposed to do for the society. I was telling to my friends that we are lucky to get scholarship to do our higher education and our dream is to get a good job in abroad (mostly in USA), where we can make lot of money and live peacefully. But if we think the scholarship we were getting from the government is basically from the tax payers income which means our tuition fee and campus living expenses were paid by a billion of Indians among which almost half of the people (350-400 million) are still under the poverty line. So what we are giving them in return? Someone said we can't do much. Someone said the government should impose a strict rule of making people like us to work for India for at least for 5 years and things like that. But none of these were a good solution to our problem. Then I suggested my friend's can we raise some funds for people who are living in orphanages or old age homes. People liked this idea. Then we realized that because of our busy schedule we can do a full time job of social work but we can at least do something to make someone's life more colorful. We decided to visit orphanages. We got the address of Paraspara from one of the ILP volunteer (Mr. Shastri) from IISc. We four people went there and it was a great experience. At first the kids were little shy to approach us. Many of them knew Tamil and Kannada. Even though I was not very good in these two languages (my friends were really good in both the languages) I could communicate with them. They asked me a lot of things. Many times I was simply smiling at them. I heard them telling each other "this anna doesn't know Tamil or Kannada" Then they approached my friends to translate what they want to convey to me. Mostly they were asking about my family members. They want me to write my entire family members name on their school note book and hand. It was not for one person almost everyone was asking for this to all my friends. Then we realized how much they care about a family and how much they are missing their family. They asked me do I have a brother? Do I have a sister? What my Appa and Amma doing and things like that. When I asked them the same question many of their face turned down. Then others who were lucky to have atleast someone in their family said she doesn't have Amma and Appa. They wrote their names on our hands. They want us to remember their names and they want us to call them by their name. I remember when I called one little girl with her name she was running to her friend and she said Anna remembers my name. These were very touching. They want us to sing songs. They want us to play game "antakshari". They were literally fighting each other to hold out hands. They considered it has a privileged to have us holding their hands. They served us with tea and lunch. We had a good lunch with them. The menu was white rise, sambar and boiled egg. We tried to avoid taking lunch, but then we realized how much the kids love to have us sitting with them in the floor and having us taking lunch with them. They have a very good discipline. The elder kids take care of younger ones and younger kids respect the elders. They sat in a circle and prayed before taking lunch. I remember I was hungry and i was in a hurry to take lunch. I was going to start before the prayer. One of the kids who was sitting near to me corrected me. She said not to take lunch before the prayer. It was amazing to see that they were brought up in a well disciplined manner. Just like kids in our home. Initially they called us Sir, we tried to correct them by asking them to call us Anna. But they said they cant do that to people like us. We said strictly to call us Anna or else we won't talk to them. Then they agreed. Even then some times they called us Sir, we had act like an angry men. It went very nice. They asked what we are doing and what we are studying. We want to tell them that we are dong research. We realized it is difficult to convey them about research. Since we were doing some chemistry research, we said we are trying to learn how to make medicinal tablets. They asked us whether they can also make medicines like us if they study after 10th grade. We said definitely. I remember there was one kid who wants to become a police inspector. Might be this kids had some bad experience with the police men when they were in the street or they might have been afraid or police and this fear might have motivated her to become a police officer. They played very good drama in front of us. It was a story made at the spot. We were amazed to see their acting skills. They danced very well. They showed all the kind of prizes they won in their village school where kids from the usual village homes are also studying. One kid was wearing a better dress among others. We came to know she has her mother (single mother) and her mother comes every weekend to spend one day with her. During long weekends the kids who has got parents or relatives used to come their and take them to their home. Those who don't have anyone will stay there.
Later we formed a group. There were like 15 to 16 members in our group. We were visiting them
There are lot of experience we would like to share. I just asked my friends to share their experience too. Now most of us are scattered but still there are people who are visiting Paraspara. I will also send you some picture which we took when we visited them. There are also some pictures we took when we went to Visweswara museum.
Regards,
Abhilash
முனியாண்டி, உணர்ச்சிக் குவியல்கள் கண்களில் தெரிவதை அவசரமாக மறைத்துக் கொண்டு அலுவலுள் ஒளிகிறேன்...
உண்மைதான். நானும் இதை வேலை செய்யும் இடத்தில் இருந்துதான் பார்த்தேன். கண்களில் கண்ணீர் என்னை கேட்க்காமலே எட்டிப் பார்க்கிறது.
அனாதைகள் விடுதி, வலது குறைந்தோர்களுக்கான பாடசாலைகளுக்கு போய் வரும்போது, இதே வகையான பல அனுபவங்கள் ஏற்பட்டதுண்டு.
நல்ல பதிவுங்க. இப்படி எல்லாரும் அவுங்களுக்கு முடிஞ்ச ஒரு ச்சின்ன உதவியையோ,
முக்கியமா அவுங்க நேரத்தையோ கொஞ்சம் இதுமாதிரி வழிகளிலே செலவு செய்யறதுலே
இருக்கற ஆனந்தம்.... அளவிட முடியாததுங்க. இதுலே ஒரு சுயநலமும் இருக்கு பார்த்தீங்களா?
நமக்குத்தாங்க மகிழ்ச்சியோட பங்கு அதிகம்.
Really Aprreciated!
Vibin
Post a Comment