முனியாண்டியும் சில மாடுகளும் - 2

இப்ப ரெண்டாவது.

கிராமத்தில இருக்கும் போது கிராமத்தோட ஒட்டாம, டவுனுல இருக்கும்போது கிராமத்தை நினைச்சிக்கிட்டே ஓட்டுன அமர்க்களமான வாழ்க்கை முனியாண்டியோடது. சில வருசங்கள், தாத்தா வீட்ல குப்ப கொட்டுனப்ப தான் முனியாண்டிக்கு மாடுங்களோட பரிச்சயம் ஆச்சி. கிராமத்தில தாத்தா வீட்ல மாடும் வண்டியும் இருந்தது. வீட்ல இருக்கறப்ப, கூளம் வெட்றதும், குழுதாடியில(மாடு தண்ணி குடிக்கிற தொட்டி) புண்ணாக்கு, தவுடு கலக்குறதும் முனியாண்டியோட டூட்டி. வீட்ல இருந்த ரெண்டு மாடும் ரொம்ப அமைதியான மாடுங்க. நாம உண்டு நம்மளோட புண்ணாக்கு உண்டுன்னு இருக்கும் (கிழட்டு மாடுகன்னு யாருங்க சவுண்டு விடுறது). தாத்தா மாடு வாங்குறதே ஒரு அலாதியான விசயம். ஊர்ல அவனவன் எளவட்ட மாடுக வாங்குறதுக்கு போட்டி போட்டுக்கிட்டு இருக்கிறப்ப இவரு மட்டும் ரொம்ப நிதானமான மாடா வாங்கிட்டு வருவாரு. ஒரு தடவை வாங்கிட்டு வந்த மாடு கொஞ்சம் தலையாட்டுதுன்னு (மத்தவங்களை முட்ட வர்றது) போய் வேற மாடு வாங்கிட்டு வந்துட்டாரு. அவருக்கு மாடுகளும் ஒன்னுதான் தன்னோட பிள்ளைகளும் ஒன்னு தான். சாட்டைக்கம்பு வச்சிருந்தாலும் அவரு மாட்டை அடிச்சி முனியாண்டி பாத்ததில்லை. மாடுகளும் இத தெரிஞ்சிகிட்டு வம்பு பண்ணதில்லை.

முனியாண்டி கைலி கட்ட (கிராமத்தில இது ஒரு முக்கியமான கிராஸ்ஓவர்) ஆரம்பிச்ச வயசில மாட்டு வண்டியும் ஓட்ட ஆரம்பிச்சிட்டான்(ஆனாலும் இது ரொம்ப நாளைக்கி நிலைக்கல). பருத்திக் காட்ல வேலையாளுக பருத்திய எடுத்து மூட்டை கட்டி வச்சிட்டு வந்துருவாங்க வீட்ல யாராவது ஒக்காந்து தூங்கிட்டு இருப்பாங்கன்ற எரிச்சல் தான்). ஒரு மூட்டை மட்டும் இருந்ததுன்னா சைக்கிள்ல போய் எடுத்துட்டு வரணும். அதிகமா இருந்ததுன்னா வண்டி கட்டிட்டு போகணும். முனியாண்டியோட முறை வர்றப்ப எவ்வளவு பருத்தி இருந்தாலும் வண்டி தான்.(அப்ப வண்டியோட்றதுக்கு ஆரம்பிச்ச ஆர்வம் இப்பவும் குறையலன்றது தனி). விளைச்சல் சமயத்தில மாட்டுக்கு பயிரு பச்சை நிறைய கிடைக்கும். அதனால படு ஊட்டமா இருக்கும். காட்டுக்கு போறப்ப ஊருக்கு வெளியில ஒரு பாதையோட ஆரம்பத்தை தொட்டுட்டம்னா போதும் அதுக்கப்புறம் அவங்களா போய் சேர வேண்டிய காட்டுக்கு கொண்டு போய் சேத்துருவாங்க. பாதைய பத்தி யோசிக்க வேண்டிய தேவையே இல்ல.(தாத்தா ஒருதடவை டவுனுக்கு போய்ட்டு நைட்டு திரும்ப வரும்போது எப்பயும் போல தூங்கிட்டே வந்திருக்காரு. இடையில வண்டி நின்னு போயிருக்கு. சரி வீடு வந்திருச்சின்னு எந்திருச்சி பாத்தா வண்டி நின்ன இடம் அந்த சைடுல இருக்கிற எங்க காடு).

காட்டுக்குப் போகும்போது வாக்கூடு (வாய்க்கூடு) கட்டி கூட்டிட்டுப் போனாலும் ஆடி அசைஞ்சு பக்கத்தில இருக்கிற செடிகளை பிடிச்சி இழுத்து தின்னு கிட்டே போவாங்க. ஆனா பருத்தி மூட்டைய ஏத்துன உடனே குஷியாகி( மொத்தமே 100 கிலோவுக்குள்ள தான் இருக்கும்) வீட்டை பாத்து ஓட ஆரம்பிச்சிருவாங்க. இழுத்து பிடிக்கிறது பெரிய விசயமாயிரும். இதுக ஓடுற ஓட்டத்தில மூட்டைங்க பறக்கிற கதையெல்லாம் தனி. என்ன தான் இதுக துடிப்பா ஓடுனாலும் முனியாண்டிக்கு இள மாடுங்களை பாக்கும் போதெல்லாம் தாத்தா மேல கொஞ்சம் கோவம் வரும். முனியாண்டி தன்னத்தானே சமாதானப் படுத்திக்கிறதும் ஒரு நேரம் வந்துச்சி.

கிராமத்தில "நாளேரு" ன்னு ஒரு விழா கொண்டாடுவாங்க. வருசத்தோட மொத விதைப்பை ஊர்க்காரங்கல்லாம் சேர்ந்து ஒரு நிலத்தில உழுது, விதைச்சு ஆரம்பிப்பாங்க. இதுக்கப்புறம் தான் மத்த நிலங்கள்ல விதைப்பு ஆரம்பிப்பாங்க. நாளேரன்னிக்கு அத்தனை மாடுகளும் மொத்தமா போயி அந்த நிலத்தை உழுகணும். இந்த மாடுகளை கூட்டிடுப் போறதே ஒரு விதமாயிரு்க்கும். அன்னைக்கு மாடெல்லாம் குளிச்சி மேக்கப் போட்டு அப்டி ஒயிலா ஊருக்குள்ள நடை போட்டு ஊர் கோயிலுக்கு போகும். அங்க பூசை போட்டு அப்புறமா தான் அனுப்பு வைப்பாங்க. மாடில்லாதவங்க செடி வெட்றது, கொத்துறது அப்டின்னு எதாவது ஒரு விவசாய கருவிய வச்சி அந்த நிலத்தில எதாவது செய்வாங்க. அதுக்கப்புறம் விதைக்க (விதையும் அவங்க அவங்க கொண்டு வருவாங்க) ஆரம்பிப்பாங்க. இப்டி முடிச்சிட்டு வர்றவங்களுக்கு மறுபடியும் கோயில்ல வரவேற்பு இருக்கும். (முறைப்பொண்ணுங்க மஞ்சத்தண்ணி ஊத்துறது இதுல ஒரு கிளைக்கத). அதனால யாரு மொதல்ல வர்றதுன்னு ஒரு போட்டி இருக்கும். எப்பவுமே இள மாடுங்க தான் முதல்ல ஓடி வரும். நம்ம மாடுக நிதானமானதுன்றதுனால மெதுவாதான் வரும். அதோட தாத்தாவுக்கு மாடுங்கள விரட்றதும் பிடிக்காது. (அதனாலயே மாடுங்களுக்கு பழக்கமில்லாதவங்களுக்கு குடுக்க மாட்டாரு. ஆனா முனியாண்டி தான் தவுடு புண்ணாக்கு காட்டிரான்ல, அதனால பெர்மிசன் உண்டு) பருத்திக் காட்டுக்கு போறப்ப இந்த ஓட்டம் ஓடுதுகளே, சரி இந்த தடவை ஓட்டிப் பாப்போம்னு அந்த வருசம் ரெடியா இருந்தான். போட்டி வந்து ஒரு நாளஞ்சி (ஜோடி) மாடுகளுக்கு தான். மொத்த நிலமும் உழுது முடியற வரைக்கும் ஏர்க்கால கழட்ட விட மாட்டாங்க. உழவு முடிஞ்சவுடனே எல்லாம் பிச்சி பறக்கறாங்க. முதல்ல ஆடி அசைஞ்சி ஆரம்பிச்ச நம்மவுங்க ரெண்டு மாடுக முன்னாடி ஓடுறத பாத்தவுடனே பாய்ச்சல் எடுக்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. குறுகலான பாதைன்றதால சைடு வாங்கறது பிரச்சனை. அப்டி இருந்தும் மாடுங்க ஓடுன ஓட்டத்தில பின்னாடி பிடிச்சிக்கிட்டு ஓட முடியல. ஏதோ தூரம் கம்மின்றதால கொஞ்சம் தம் பிடிக்க முடிஞ்சது. கடைசில ரெண்டாவதா வந்து நின்னாங்க. அன்னைக்கெல்லாம் முனியாண்டிய பிடிக்க முடியலை (யாரும் அவன கண்டுக்கலைன்றது பெரிய விசயமா என்ன).

இப்டி பழச எல்லாம் நினைச்சு பாக்கும்போது, ஊரை விட்டு தள்ளி வந்து புலம்பல்களோட சுத்திக்கிட்டு இருக்கிறது முனியாண்டிக்கு கொஞ்சம் உறுத்தலா தான் இருக்கு. புவ்வாவுக்கு என்ன பண்றதுன்னு சமாதானம் சொல்லிக்கிட்டு பனி மூடுன சுத்துப்புரத்தை சன்னல் வழியா பாத்துகிட்டே இன்னும் வேற சில மாடுகளோட நினைவ அசை போட்டுக்கிட்டு இருக்கான்....