ஈரம் நிரந்தரம் என்பதில் எனக்கு சந்தேகமில்லை......

நான் தாவரமாகவும் மிருகமாகவும் மனிதனாகவும் இந்த வாழ்வுக்குரிய அடிப்படையான உயிருடன் இருக்கிறேன். என் உயிரிலும் உயிர்ப்பிலும் மட்டுமல்ல எல்லோருடையதிலும் அக்கறை கொண்டிருக்கிறேன்
- வண்ணதாசன்

முனியாண்டிக்கு பெருசா புத்தகம் படிக்கற பழக்கமெல்லாம் கிடையாது. பொழுது போகலைன்னா பரபரப்பான, சூடான செய்திகளை மேயிறதோட (மாட்டு வாசனை) சரி. இலக்கியம்னா கிலோ எவ்வளவுன்ற வகையில தான் முனியாண்டியோட அறிவு. புவ்வாவுக்காக் அப்பப்ப இங்கிலீசுல இருக்கிற புத்தகத்தோட சில பக்கங்களை தவிர்க்க முடியறதில்லை. மக்க துணைக்கு ஆள் சேக்குறதுக்காக பெரிய பெரிய புத்தகமெல்லாம் குடுத்து படிக்க சொல்லுச்சி. எதாவது காரணம் சொல்லி ஓடிப் போயிருவேன். காரணத்தையெல்லாம் நினைச்சா இப்ப கூட சிரிப்பு வருது. நேரமில்லை(ஊர்மேஞ்சா), காண்சண்ட்ரேசன் போயிரும் (யார் மேல இருக்கிற காண்சண்ட்ரேசன்), நீங்கல்லாம் தீவிரவாதிங்க(உண்மைதான!)..இந்த ரேஞ்சுல போச்சி நம்ம காரணமெல்லாம். அப்ப சுத்தி சுத்தி புத்தகங்களோட சுத்துன மனுசங்க ஏராளம். சில நண்பர்களோட ரூம்ல புத்தகங்களா குவிச்சு கிடக்கும். எனக்கு புத்தக வாசனை அலர்ஜின்னு சொல்லிட்டு அந்த ரூம் பக்கமே போறதில்லை. தங்கமணியோட ரூம்ல கூட(!) நிறைய நல்ல புத்தகங்கள்லாம் இருந்துச்சி(எனக்கு தெரியாது, இது பாலாஜி-பாரி சொன்னது). நான் நல்ல பையனா போய் க்ரீன் டீ போடச் சொல்லி இம்சையை கட்டி அதைக் குடிச்சிட்டு ஓடி வந்துருவேன். அதுவும் இல்லைன்னா ஊர் சுத்தறதுக்கு ஆள் இல்லைன்னு இழுத்துக்கிட்டு போயிருவேன். (ஊரு சுத்துன போட்டோ எல்லாம் பாத்துட்டு வயிறெரிஞ்சவங்க ஏராளம்!!!!!). ஒவ்வொருத்த்ரும் ஒருத்தரை ஒவ்வொரு மாதிரி பாக்கிறோமில்ல. இப்டி புத்தகங்கன்னாலே யாருகிட்டயும் மாட்டாம தப்பிச்சிருக்கேன். ஆனா விதி வலியது. எங்க போனாலும் விடாதுன்ற மாதிரி, இங்க கனடாலயும் வந்து பாலாஜி பாரி சில நூறு கிலோமீட்டர் தள்ளி இருந்தாலும் வந்து அவர்கிட்ட இருந்த சில புத்தகங்களை கையில திணிச்சிட்டு போயிட்டாரு(இதுக்கு பேரு தான் தொல்லைய கட்டுறது). அதுல ஒரு புத்தகம் "நடுகை" - 96ல வந்த வண்ணதாசனோட சிறு கதை தொகுப்பு. இவரோட முழு சிறுகதை தொகுப்பும் தங்கமணி கிட்ட இருந்தது. (அப்ப கட்டில்ல ஒக்கார்ரதுக்கு இடமில்லைன்னு தூக்கி கட்டிலுக்கு அடியில தள்ளி விட்டுட்டேன்). இப்ப ஊர் சுத்தறதுக்கு துணைக்கு ஆள் இல்லாததனால அதை படிச்சுகிட்டே இருக்கேன்(150 பக்கமுல்ல). இந்த வாரம் வேற எதுவும் எழுதறதுக்கு இல்லாததனால எனக்கு ரொமப பிடிச்சிப்போன இந்த தொகுப்போட முன்னுரையில இருந்து சில வரிகள்.


==========வண்ணதாசனின் நடுகை முன்னுரையிலிருந்து================

தண்டவாளங்களும் மின்சார ரயில் பயணங்களும் வாழ்க்கையின் தவிர்க்க முடியாத பகுதியாகிவிட்ட நிலையில் இதை எழுத ஆரம்பிக்கிறேன்.
எதிர்பார்த்ததை விட குறைந்த நெரிசல் உடைய பயணங்கள் தான். நெரிசல்களை ஊடுருவிச்செல்கிற மனம் இன்னும் வரவில்லை. அடுத்த வண்டி அடுத்த வண்டி என்று இந்த வண்டித் தொங்கல்களை நகர அனுமதித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

பிணங்களுடன் பயணம் செய்வது போல பூக்களுடனும் பயணம் உண்டு. வாய் பேச முடியாத ஒரு பெண் பூக்கட்டிக் கொண்டே அவளுடைய பூக்காரச் சிநேகிதனோடு சைகைகளில் பேசிக் கொண்டும் பேச்சை விட அதிகம் சிரித்துக் கொண்டும் இருந்த பயணத்தின் பாதி வழியில் நான் இறங்க வேண்டியது தவிர்க்க முடியாது போயிற்று.

நான் இப்படியான வாசனைகளுடனும், தோற்றங்களுடனும் அவற்றுடன் சம்பந்தப்பட்ட இடங்களுடனும் மனிதர்களுடனும் தானே பேசவும் எழுதவும் இருக்கவும் சிரிக்கவும் கலங்கவும் முடியும். அவைகளைத்தானே நானும் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். எனக்கு அடுப்புக் கட்டி மேல் பூசப்படுகிற குருவமண் வாசனை தெரியுமெனில், ஊர்க்காட்டிலோ, காருகுறிச்சியிலோ குழைக்கிற வேளாளரின் விரலிடுக்குகளில் பிதுங்கி வழிகிற செம்மண் வாசனை தெரியும் எனில் அதைப் பற்றியும் யாரிடமேனும் சொல்ல எனக்கு அனுமதி உண்டு தானே.

வாழ்க்கை எல்லாவற்றையும் அனுமதிக்கத்தானே செய்கிறது, எந்த அத்துமீறல்களுக்கும் இயற்கையின் கதியில் முன்னடையாளம் இருக்கிறதா என்ன? இவ்வளவு பெரிய நகரத்துத் தோட்டங்களில் எந்த அபாயமும் இன்றித் தன்போக்கில் கீரிப்பிள்ளைகள் நடமாடிக் கொண்டு தானே இருக்கின்றன.

நான் கீரிப் பிள்ளையா, அணில் பிள்ளையா, வீட்டு மிருகமா? தெரியாது. நான் புல்லா, முருங்கை மரமா சோளக் கதிரா, சோற்றுக் கற்றாழையா, வரவேற்பறைத் தாவரமா? தெரியாது.

நான் பூவெனில் எனக்கு மணமுண்டா, மணமில்லாத பூவா? தெரியாது

நான் தாவரமாகவும் மிருகமாகவும் மனிதனாகவும் இந்த வாழ்வுக்குரிய அடிப்படையான உயிருடன் இருக்கிறேன். என் உயிரிலும் உயிர்ப்பிலும் மட்டுமல்ல எல்லோருடையதிலும் அக்கறை கொண்டிருக்கிறேன்

அப்படி அக்கறை கொண்டிருப்பதால் தான் ஒண்ணைப் பிடுங்கினால் ஒண்ணை நடணும் அல்லவா! என்ற கிழவரின் குரலைப் பதிவு செய்ய முடிகிறது.

ஒருவர் என்னைப் பிடுங்கட்டும். ஒருவர் என்னை நடட்டும்.

ஒருவர் தன் கைவிரல்களை உருவிக் கொள்ளட்டும். பிறிதொருவர் வந்து என் கைவிரல்களைப் பற்றிக் கொள்ளட்டும்.

யாராவது எனக்கிருப்பார்கள் என்றும், யாருக்காகவோ நான் இருக்கிறேன் என்றும் நம்பி, எல்லோர்க்கும் அன்புடனே எழுதிக் கொண்டிருக்கவே நான் தொடர்ந்து முயன்று கொண்டிருக்கின்றேன்.

இந்த மின்சார வண்டித் தடங்களுக்கு மத்தியிலும் எங்கோ என் தாமிரபரணி ஓடுவதை நான் அறிந்தே இருகிறேன்

ஈரம் நிரந்தரம் என்பதில் எனக்கு சந்தேகமில்லை.

எஸ். கல்யாணசுந்தரம்
15.8.96